نه که بگم تا قبل از دوران دانشجویی توی یه شهر دیگه با دلتنگی غریبه بودم، نه؛ اما اینجوریش رو تجربه نکرده بودم. من همه‌جور دلتنگی‌ای رو تجربه کردم. اگه بخوام دلتنگی رو از نظر کمی و کیفی ببینم، دلتنگی توی شهر غریب و دور از خانواده بیشتر از نظر کمی خودش رو نشون می‌ده. شاید خیلی عمق نداشته باشه، اما وقتی طولانی می‌شه، وقتی چندماه خانواده رو نمی‌بینی، فشار بهت میاد. منظورم از کمی اینه.

این فشار، ناخودآگاه چشم‌ات رو به خیلی چیزها باز می‌کنه. پدرم به واسطه‌ی شغل‌اش دور از خونه است. بارها شده وقتی تلفنی حرف می‌زنیم، چندین بار می‌گه «چه خبر»، یا چندین بار سراغ یک‌نفر رو می‌گیره. اینجور وقت‌ها با خودم می‌گفتم چرا باید یه سوال تکراری رو بپرسه؟

چندوقت پیش به خودم اومدم و دیدم دارم برای چندمین بار توی یک تماس تلفنی با خونه سراغ یه نفر رو می‌گیرم. دلتنگی چیز عجیبیه. یکم احساس پدرم رو درک کردم. همیشه می‌گم وقتی چیزی رو تجربه نکردیم، نباید خیلی راجع بهش حرف بزنیم. شاید خوب بفهمیم‌اش؛ اما لامصب تجربه چیز دیگه‌ایه.