اینکه بخوایم مطلقا خودمون رو درونگرا یا برون‌گرا بدونیم کار اشتباهیه. عقیده‌ی محکمی دارم که نمی‌شه درباره‌ی هیچ‌چیز قطعی صحبت کرد. دنیا پره از متغیرهایی که هر لحظه ممکنه مقدار و ارزش‌شون تغییر کنه. وقتی تغییر کرد؛ روی کوچک‌ترین موارد زندگی ما هم تاثیر می‌ذارند. پس چه بهتر که وقتی داریم در مورد چیزی نظر می‌دیم، یه نیم‌نگاهی هم به سایر عواملی داشته باشیم که اون دور ایستاند و منتظر یه فرصت هستند تا تاثیر خودشون رو بذارند.
اینو گفتم که برم سراغ این نقل‌قول زیبا از «تولستوی»:
یکی از متداول‌ترین خرافات این است که خیال می‌کنیم هر انسان خصوصیات مشخص و منحصر‌به‌فرد دارد. به همین دلیل است که اشخاص را به مهربان، ظالم، احمق، فعال، بی‌تحرک و… متصف می‌کنیم. اما این‌طور نیست. انسان چون رودخانه‌ای یک‌جا باریک، یک‌جا پهن، جایی تند و توفنده و جایی نرم و آرام، گاهی سرد و گل‌آلود و گاه گرم و شفاف است. انسان نیز چنین کیفیتی دارد. او مجموعه‌ای از صفات مختلف است که در هر لحظه تحت‌تاثیر یکی از آن‌ها قرار می‌گیرد تا در نظر دیگران شخصی متصف به آن کیفیت معرفی شود. و حال آنکه او همان است که هست.
در عین‌حالی که همونی هستیم که هستیم، تحت تاثیر محیط چیزهای دیگه هم می‌تونیم باشیم. این تیکه‌اش خیلی مهم بود. با این تفاسیر، من خودم رو «تقریبا» یک آدم درونگرا می‌دونم.
یکی از نتایج درونگرا بودن، اینه که آدم‌های اطراف‌ات ممکنه خیلی تو رو نشناسند. برای خود من بارها پیش اومده که وقتی داشتم به زعم خودم یک کار معمولی رو انجام می‌دادم، متوجه تعجب بقیه شدم که «عه، بلدی اینو؟». یا مثلا بارها شده که دوستان با تعج بهم گفتند «تو دیگه چرا موهات سفید شده» و این دست جملات. اینها یعنی اطرافیان خیلی از ما خبر ندارند. این رو مقایسه کنید با کسی که مثلا تقریبا زیاد از حال و روز خودش استوری می‌ذاره توی اینستا، یا مثلا ناراحتی‌ها و گرفتاری‌هاش رو اون‌جا ابراز می‌کنه. خب این فرد برای اطرافیان‌اش بیشتر شناخته شده است تا من.
اینجور وقت‌ها، اول‌اش ناراحت می‌شم. چرا باید فلانی در مورد من این فکر رو بکنه؟ یا چرا نباید فلانی این برداشت رو از من داشته باشه؟ بعدش اما، می‌بینم اینها همه منطقیه، و نتایج یک سری از رفتارهای من. خب مسلما وقتی من خودم رو خیلی بروز ندم، بقیه چه‌جوری می‌خواند بدونند من کی و چی هستم؟ انقدر بدیهی و منطقیه که اصلا جای هیچ حرفی توش نیست!
تنها مساله‌ای که باقی میمونه اینه که آیا اون ناراحت‌شدنه به شکلی هست که من برای برطرف کردن‌اش ترجیح بدم یک سری از رفتارهام رو تغییر بدم یا نه؟ ارزش این رو داره که یکم خودم رو بیشتر بروز بدم یا نه؟ همین.
کامنت شما پس از تایید نمایش داده خواهد شد. ممنونم.