وقتی قسمت اول‌ این پست رو نوشتم کاپشن تنم بود، الان نیم‌آستین هم جواب نمی‌ده. به عبارت دیگه میزان تراکم پوشش از ۹۵% به زیر ۰/۰۶% رسیده. بدون مقدمه بریم سر اصل مطلب.

قسمت اول در این لینک.

Best Practiceها و اهمیت‌ آن‌ها

پدرها و مادرهای ما چه‌جوری به اینجا رسیدند؟ چه اتفاقی افتاد که نه تنها خودمون توسط موجودات دیگه از بین نرفتیم؛ بلکه متاسفانه خیلی‌هاشون رو از بین بردیم؟ چی شد که ما شدیم این انسان خردمند؟ تجربه. با آزمون‌وخطا و درس گرفتن از نتیجه‌ی اون آزمون‌وخطاها، به مرور یاد گرفتیم که اگه قبلا راه‌حلی توی مشکلی جواب داده؛ احتمالا بعدا هم جواب می‌ده. خب به‌نظر منطقی میاد که همین الگو رو دنبال کنیم و فرزندان خلفی برای اون بزرگوران باشیم😀 چون درسته که دنبال نکردن یه الگوی آزمون‌پس‌داده باعث نمی‌شه ما خورده بشیم یا نسل‌مون منقرض بشه(چه بسا که در مواردی شاید این هم محتمل باشه)؛ اما وقت‌مون که هدر می‌ره، هزینه‌هامون که بیشتر می‌شه، ها؟

Best Practice به راه‌حل‌های بهینه‌ای می‌گند که برای گروهی از مشکلات مشابه، بهترین گزینه هستند. نمی‌خوام اینجا در موردش توضیح بدم و مثال بزنم؛ بلکه می‌خوام یادآور بشم دست از آزمون‌وخطاهای بیهوده، حالا توی هر زمینه‌ای، برداریم و راهی رو بریم که چندین نفر دیگه رفتند و به نتیجه‌ی مطلوب رسیدند. این رو بیشتر از همه به خودم یادآور می‌شم. واقعا همیشه نیازی نیست که یه چیزی رو خودمون هم یک‌بار امتحان کنیم.

همین راه رو بکش برو دیگه! چقدر دلم برای زمستون تنگ شد.

بالا بودن هزینه‌ی دوره‌های متخصص

قبل از هرچیزی باید بگم من با دوره‌های ۷Learn وارد دنیای وب شدم. اگه دقیق بخوام بگم با دوره‌ی طراحی وب آقای آوند. تجربه‌ی من از دوره‌های این سایت در بیشتر مواقع تجربه‌ی خیلی خوبی بوده، مخصوصا کورس‌های خود دکتر آوند. از این نظر که هم خروجی خیلی خوبی برام داشته(یعنی چیزی یاد گرفتم)، هم از شیوه‌ی این یاد گرفتن راضی بودم، مخصوصا از تخصص و کم‌فروش نبودن اساتید. این مورد کم‌فروش نبودن توی انتقال علم و تخصص نکته‌ی خیلی‌خیلی مهمیه، نباید ساده ازش رد شد.

فکر کنم روند تولید دوره‌های مجازی تا همین دو یا سه‌سال پیش ادامه داشت، و بعد از اون سون‌لرن تصمیم به برگزاری دوره‌های حضوری و با محتوای جامع‌تر گرفت. انتقادی که به این دوره‌ها وجود داره اینه که بیشتر از عرف گرون هستند. البته عده‌ای هم این رو قبول ندارند و با توجه به سرفصل‌های این دوره‌ها و صرفه‌جویی در زمان، معتقدند که از این بابت مشکلی وجود نداره. به نظر من حرف هر دو گروه درسته. چه‌جوری؟ باید دید نگرش متقاضیان به این دوره‌ها چیه؟ تلاش می‌کنم بدون قضاوت نادرست نظر خودم رو بگم.

اونی که معتقده دوره، هزینه‌‌اش رو توجیه می‌کنه، به احتمال زیاد با خودش حساب‌وکتاب کرده که مثلا به‌جای ۹ماه، ۳ماه رو برای یادگیری این سرفصل‌ها در نظر می‌گیرم. از طرفی می‌دونم که پشتکار تمرین کردن چیزهایی که یاد گرفتم رو دارم. این مورد پشتکار خیلی مهمه، واقعا باید تو خودت ببینی. از جنبه‌ی تخصص، شیوه‌ی انتقال اون تخصص، و کم‌فروش نبودن مدرس هم مطمئنم. خب پس دیگه حرفی باقی نمی‌مونه.

در مورد گروه بعدی، احتمالا این دیدگاه توی اون‌ها وجود نداره. شاید خیلی به ارزش زمان آگاه نباشند، یا شاید خوشبختانه به پست مدرسان فاقد این ویژگی‌های خیلی مهم نخوردند. بنده متاسفانه یکی‌دوتا زخم خوردم از این قضیه:دی.

جا داره این آخر انتقاد خودم رو به سون‌لرن اینجا هم بگم. چرا می‌گم اینجا هم بگم؟ چون بارها به پشتیبانی سایت گفتم و چندمدتی هم بود که توی دایرکت اینستاگرام آقای آوند اطراق کرده بودم😀. وقتی دوره‌های متخصص سون‌لرن و کلا دوره‌های حضوری شروع شد، توجه به دوره‌های مجازی، و پشتیبانی از دانشجوهای اون دوره‌ها به شدت و به‌طرز خیلی بدی افت کرد. سون‌لرنی که من اون رو به منظم بودن می‌شناختم، وقفه‌های چندماهه رو توی انتشار جلسات دوره‌هاش تجربه می‌کرد. خب این تجربه‌ی خیلی بدی بود، منتها وقتی می‌خوایم چیزی رو ارزیابی کنیم، خیلی مهمه که سوابق اون چیز رو هم در نظر بگیریم؛ نه فقط یک مقطع خاص رو.

آقا من حسابی دل‌تنگ زمستونم، و خب به این سادگی‌هام ول نمی‌کنم.

تقریبا یک ساعت پایانی گفتگو به صحبت در مورد مباحث تخصصی‌تر مثل Big Data گذشت. کلمات کلیدی خیلی خوبی مطرح شد که می‌تونه برای علاقه‌مندان مفید باشه. همچنین توی این یک ساعت، توضیحات شیوای آقای آوند یک‌بار دیگه ثابت کرد که چقدر مدرس خوبی هستند.

مطالب دیگه‌ای مثل توانایی حل مساله هم در این گفتگو مطرح شد، که خب فکر می‌کنم منابع زیادی برای یاد گرفتن این موضوعات وجود داشته باشه. توی این دوتا پست صرفا برداشت خودم رو از این پادکست نوشتم. ممنون از آقای مرادی برای راه‌اندازی این پادکست، و آقای آوند به‌خاطر انتقال تجربه‌شون.